Je hebt namelijk niks aan 'donkere', ze willen alleen 'lichte'!

Vroeger had onze buurman altijd Violieren (Matthiola's). Als de luchtramen van de kas dan open stonden, overheerste de geur van de Violieren de geur van de Freesia’s die in onze tuin stonden. Terwijl er een sloot tussen zat. Duizenden bij elkaar is toch wel veel voor een normale neus......

Nu het bedrijf waar ik werk jonge plantjes verkoopt van oa. Violieren en mijn broer ze ook jaarlijks een ronde teelt, ga ik het een steeds gezelliger bloemetje vinden. Het is een dankbare bloem. Als je verse hebt, heb je er zo twee weken plezier van. Ze staan lekker 'vol' in een vaas. Ook leuk in een paar kleine vaasjes met wat andere soorten bloemen erbij. En als je er geen duizenden in je kamer hebt, wordt je huiskamer gevuld met een 'blommig' geurtje, waar geen chemische luchtverfrisser tegenop kan!

De violier is er in mooie kleurtjes, beetje de 'candy'-kleurtjes, lila, crème, wit, abrikoos, roze, cyclaam, paars..... Wist je dat de dubbelbloemige violier, dé bloem is en dat er soms wel eens een enkele tussen staat. Niet eruit geselecteerd. Dit is zogezegd, een 'foute', het wilde soort. Stiekem vind ik deze heel mooi, meer veldbloem-achtig.... Maar dit is 'm dus niet, volgens de veredelaars en de gevestigde orde.

Als de zaadjes van een violier gekiemd worden, heb je twee soorten plantjes, dit is ongeveer 50-50. De enkelbloemigen zijn donkerder qua kleur dan dubbelbloemigen. De plantjes worden een bepaalde tijd op een temperatuur van 4-5 graden opgekweekt, waardoor het kleuronderscheid ontstaat. Een machine selecteert de plantjes op kleur. Je hebt namelijk niks aan 'donkere', ze willen alleen 'lichte'! De donkergroene plantjes, de enkelbloemige (vruchtbare) worden gestort, want hier blijkt geen markt voor, hier komt geen mooie bloem uit..... Na deze  selectie worden de lichtgroene plantjes, de dubbelbloemige (de onvruchtbare) aan de teler geleverd.

Als jong plantje van zo'n 2-3 cm poot de teler ze in de volle grond, waar ze uitgroeien tot een volwassen bloem. Als je goed naar deze bloem kijkt,  kun je zien dat deze plant tot de dezelfde plantenfamilie behoort als de kool, nl. de Brassicaceae. Dit is tijdens de teelt goed te zien. Het plantje groeit eerst vele weken in een soort rozet en dan pas de laatste twee weken schiet de bloem eruit. De naam Violier is een vanuit het Chinees verbasterde naam die “Eeuwige schoonheid en liefde, ik hou van je” betekent. In Nederland wordt deze bloem ook wel Moederdag bloem genoemd. Dit komt voornamelijk, omdat de natuurlijke bloeitijd van de Violier in de eerste koude kassen altijd rond de Nederlandse Moederdag is.

Vorig jaar heb ik in voorjaarsvakantie samen met de kinderen geholpen violieren te poten. Het was hun vakantiewerkje om wat bij te verdienen bij Ome Dennis. Om het voor de koffietijd af te hebben, moesten we even ‘meters’ maken. Dus mamma kwam in actie. Op dat moment kwam dat gevoel van nostalgie weer terug. Het poten ging als een trein, daarna het opstaan was een grotere uitdaging, als veertiger. Als kind van een tuinder was het voor ons dagelijkse kost om te helpen in de tuin. Je wist niet beter! Ik heb er veel van geleerd en hoop dat ik dit mijn kinderen ook bij kan brengen. Al zijn de tijden wel veranderd……..

De Violier zie je steeds meer, meestal in een boeket, maar soms ook als mono-bos. In een boeket geeft een enkele violier een lekkere geur aan de gehele bos. Zelf vind ik verschillende kleuren bij elkaar ook heel leuk. Mixen met eigen soorten of andere soorten bloemen, alles kan.  Misschien wordt het donkere soort (de enkelbloemigen) nog weleens normaal of hip. Want, It’s all in de mix!

 

Freesia's, herinneringen van toen, bloemen van nu!

Weet iedereen wat Freesia's zijn? Ik denk het wel..... Een sierlijk, heerlijk geurend bloemetje waar je lang plezier van hebt na aankoop. Het bloemetje leeft, want in de vaas gaan de knopjes één voor één open. Als je er goed voor zorgt, heb je dagen achter elkaar geen chemische luchtverfrisser nodig. Dit moet toch een feest zijn?

Voor mij veel herinneringen aan Freesia's. Ik ben er net niet tussen geboren, maar een groot deel van m'n leven teelde mijn vader Freesia's. Freesia's hadden voor mij als kind leuke en minder leuke kanten. De minder leuke kant was dat ik altijd in de tuin moest werken. Wat ik ook logisch vond, ik wist niet beter, maar ik baalde er ook weleens van. Andere kinderen van mijn leeftijd mochten lekker tv kijken of niks doen, maar bij ons thuis was 'niks doen' geen optie. Ik moest gaas op en afrollen zonder dat m'n vingers ertussen kwamen, steunmateriaal erbij zetten en dat woog best zwaar, bollen poten op m'n knieën, bloemen snijden, 5 bosjes bij elkaar bundelen, hoezen, emmertjes vullen, veilingkaartjes schrijven, en dan weer op de knieën de bollen er weer uit halen, gewoon het hele proces van A tot Z. Een deel van deze werkzaamheden gaat nu gelukkig anders hoor. Maar waarschijnlijk is daar de basis gelegd voor het feit dat ik nu moeilijk, niks kan doen, terwijl het me wel lekker lijkt! Gewoon eens heerlijk relaxen, niks doen. 

Van kleins af aan mocht ik met m'n broertje de bloemen snijden die niet meer naar de veiling hoefden. En daar konden wij mooie bosjes van maken en verkopen. We zorgden ervoor dat we zo'n 30-40 bosjes hadden en die verkochten we wekelijks aan de deur. Toen had je nog geen stalletjes aan de weg. In de zomermaanden verkochten we een veelvoud dus als kind hadden we meer dan een zakcentje! We leerden verkopen, met geld om te gaan, te werken, vermaakten ons en als we iets wilden, konden we het zelf kopen. Achteraf een hele goede basis voor een volwassen leven.

Het mooie van Freesia's vind ik nu dat het met liefde geteeld wordt, het is geen massa. Het is een bijzondere bloem die bij veel mensen favoriet is. Echter de echte mooie cq. hoofdtakken zie je niet veel in de winkels. Ik hoor vaak mensen op beurzen en open dagen zeggen: deze zijn veel mooier dan in de winkels....Deze zou ik wel willen, maar waar haal je die?

Dat is bij veel bijzondere bloemen zo trouwens! 

Laatst zag ik Freesia's in een bruidsboeket, gecombineerd met Celosia's en nog een paar andere tegenwoordig 'zeldzame' bloemen. Echt geweldig, dán maak je nog eens de blits op je trouwdag! Gewoon stoer, lekker gewaagd, bijzonder, en heel fleurig en gezellig. Want zo'n dag is toch speciaal? Dan wil je toch geen standaard bloemen? Zet een bos Freesia's ook eens leuk in een paar bijzondere vaasjes met bloemen in verschillende lengten. Of koop een bosje in verschillende kleuren. Misschien eens meerdere takken dan standaard die 10. Veel leuker, mooier, hipper en gezelliger dan zo'n bosje in zo'n standaard vaasje 'kwakken' net als oma deed.

Waar kunnen al die mensen die Freesia's willen, die 'mooie' kopen? Als we er nou eens gewoon om gaan vragen om vraag te creëren. Geen genoegen nemen met een 'export bossie hutsefluts' wat niet uitkomt. Nee, we willen die mooie takken die vers zijn, en ook nog eens lekker ruiken! Want daar staat de Freesia om bekend, die frisse bloemengeur. 

Wie wil bloemen van Hollandse bodem?

Is er al een label voor Hollandse bloemen? Voor groenten is het hot! Vooral door de Russische boycot. Dus een vooral uit nood geboren meerwaarde in plaats van een behoefte vanuit de markt? We zeggen van niet, maar wat maakt het uit, als we maar Nederlandse producten groenten kopen! Goed voor onze tuinbouw, goed voor ons land.....

Hoe is dit gesteld met de bloemen? Willen consumenten bloemen, speciaal uit Nederland of maakt het niet zoveel uit waar de roots ligt van een bloem? Een Nederlands product moet toch beter voelen bij ons 'kaaskoppen'? Local for local, minder kostbaar transport, betere houdbaarheid, verser? Toch hoor ik hier weinig over in sierteeltland. Ik kan ook niet zien wat de herkomst is van een bloem. Bij groenten en fruit staat dit erbij, maar bij bloemen (nog) niet. Laten we hierdoor het kaas niet van ons brood eten, of zijn we tevreden met een droge boterham?

 

Omdat mijn vader en broer freesia's telen, gaat mijn aandacht vaak uit naar dit soort snijbloemen. Ik zie ze weleens in de winkel, die freesia's die in komen vliegen vanaf een ver oord om hier verkocht te worden. De meeste kleine knopjes zijn al gelig voordat ze in de vaas staan. Dit wordt natuurlijk nooit meer wat! Ik kan me dan ook best voorstellen dat mensen die zo'n bosje kopen, hier teleurgesteld over zijn. Ze verwachten een fris geurend bosje vrolijke freesia's en krijgen een oud, verdreuteld, ingedroogd zielig bosje ellende. Niet zo vreemd dat ze snijbloemen daardoor links laten liggen. Want consumenten kunnen niet zien waar een bosje bloemen vandaan komt. Ze kunnen dus ook geen goede keuze maken!

 

Een gemiste kans voor de sierteeltbedrijven in Nederland die dagelijks hun best doen de beste producten te leveren, waar mensen veel plezier van kunnen hebben. Het imago van hun producten lijdt onder de producten die geïmporteerd worden.

Waarom doen we dit dan? Het zal wel met 'geld verdienen' te maken hebben. Want daar draait het meestal om in deze wereld.

 

Je ziet wel steeds meer telers met eigen verpakkingen, maar als deze er in de supermarkt of bij de bloemist weer af worden gehaald, heeft dit ook geen zin. Ik heb nog nooit een bloemist gezien die aangaf per emmer waar dit product oorspronkelijk opgekweekt is. Ik denk dat consumenten graag een bos bloemen van Hollandse bodem willen kopen. In plaats van een bos die is overgevlogen vanuit Afrika en dus niet bijgedragen heeft aan de duurzaamheid van ons aardbolletje en waarschijnlijk ook niet volgens de regels is bespoten. Want een bosje dat in de woonkamer staat, heeft toch invloed op het de luchtkwaliteit, neem ik aan. In Nederland wordt dit streng gecontroleerd namelijk.

Maar ik kan het mis hebben hoor, want wellicht vinden wij consumenten onze gezondheid niet zo belangrijk........

 

Dus ik pleit voor herkenbaarheid van Nederlandse producten, zodat we weten wat we kopen en waar voor ons geld hebben.

 

 

Als je de hersens niet hebt, koop je ze toch!

Bloemen zijn over het algemeen mooi, elegant, stijlvol. Echter de Celosia (Cristata) is niet stijlvol, elegant of iets wat daarop lijkt. Deze bloemen zijn zo bijzonder dat ze eigenlijk niet op bloemen lijken. Ze worden dan ook 'hersen-bloemen' genoemd. En daar hebben ze echt wel wat van weg. Koraal daar lijken ze ook wel op.....

Als je ze ziet, wil je ze gewoon aanraken! Net als kleine poesjes of de stekeltjes op het bolletje van een klein jongetje. Je wilt gewoon voelen hoe dat voelt. En dat valt niet tegen al zeg ik het zelf! Het is net fluweel. In hele mooie gedraaide vormen en dan ook nog eens in lekkere felle kleuren. Ik ben echt verliefd geworden op deze bloem omdat het geen doorsnee chrysant is die je bij elke benzinepomp tegenkomt. 

Ik heb het genoegen gehad een kijkje te nemen in de kraamkamer van dit soort bloemen, de Act-serie die onder andere op de markt is. Voor mij het paradijs om daar te lopen. Hoe kan het zo groeien, vraag je je af. Die kleuren zijn zo bijzonder, ze geven zowat licht (neon). Ook bij deze telers is het een voorrecht door de kas te lopen. Te zien hoe iets groeit..... Je wilt daar eigenlijk niet meer weg, maar om daar te blijven, is iets waar telers ook niet op zitten te wachten waarschijnlijk. Ik heb weleens een presentatie bijgewoond over de mogelijkheden in de mooie toekomst die voor ons ligt, van Daan Rosegaarde. Dat is even lekker buiten de box denken, voor velen is dat schrikken; alles kan, geen grenzen, slechts mogelijkheden. Daar hou ik wel van. Hij opperde waarom niet een samenwerking met een hotel en een teler. Net als 'slapen bij de boer'. Wakker worden in de kas! Nou, dat zou toch een belevenis zijn, voor de consument. Omdat het waarschijnlijk te ver buiten de box is, ga ik wel thuis slapen.......

Nu is er naast de "normale" standaard snij-Celosia nog een andere uitvoering, de Turbo. Dan weet je helemaal niet wat je meemaakt. Monsters van bloemen, maar oh zo aaibaar. Vrouwen willen meer als ze ze aaien. Het lijken de dinosaurussen uit onze tijd. Wat moet een bloemenarrangeur hier blij van worden! Om zoiets te mogen verwerken. Een feestje als je het mij vraagt. En toch zie je ze niet veel..... Als je 1 zo'n bloem koopt, heb je er weken plezier van en je hebt iets unieks. Toch heb ik het nog nooit in de winkel gezien. Willen we dit dan niet?

Ik was in augustus op de zomerbloemententoonstelling in Naaldwijk. En daar stonden ze ook, niet die 'dino's' maar het normale formaat. De bloem krijgt toch veel reacties van oud en jong, hoorde ik. Ook verwondering dat je daar in de kerk de mooiste bloemen zag, maar waar vind je die als consument, vroegen bezoekers zich af.

Waar blijven alle mooie bloemen die geteeld worden in Nederland? Ik weet dat de telers er zijn, maar in onze winkels staan ze niet.... Er moeten toch ook mensen zijn die iets bijzonders willen. We zijn toch niet allemaal van die mina-mokka's die wekelijks zo'n 10-taks 'bossie rooie rozen' op tafel zetten bij de super vandaan? We willen toch wat anders dan de buurvrouw!

Een vreemde druif!

Ja, de wereld loopt vol vreemde druiven.... Maar wij hebben een vreemde druif in de tuin. 

Elk jaar groeit hij alle kanten op, wil niet geleid worden. Het doel is mij ook compleet onbekend, hij heet "druivenboom" maar er zit nooit iets aan. Dus eigenlijk is 'boom' meer op z'n plaats. Elk jaar breek je je nek over dat ongeleide projectiel, en toch mag hij nog steeds blijven. Gewoon omdat ik het vreemd vindt dat hij er is en wellicht wordt hij ineens wèl nuttig. Gaat hij me verassen. Misschien met mooie trossen druiven. De spanning wordt al jaren opgebouwd. Dus gewoon gaat doen wat hij zou moeten doen, druiven maken.

In de dierenwereld, maar zeker ook in de mensenwereld komt dit voor. Mensen die niet in een hokje passen, niet voldoen aan jouw of mijn verwachtingen, eigenlijk geen bijdrage aan de samenleving leveren in de ogen van anderen, geen doel hebben dus niet doen wat ze zouden kunnen, maar er toch zijn. Gewoon op deze wereld gezet om aanwezig te zijn? Misschien weten ze zelf ook niet wat ze hier doen, maar leven hun leventje, net als mijn 'vreemde druif'. Want weet jij wat je hier doet? Toch denk ik dat je van alles en iedereen wat kunt leren! Je moet het wel oppikken en ervoor open staan.

Mijn 'vreemde druif' laat mij wellicht zien dat er ook buiten de hokjes een leven is op deze planeet. Dat je moet doen wat je hart je ingeeft en je niet moet storen aan de verwachting die mensen standaard van je hebben. En dat niet alles een doel hoeft te hebben, maar je gewoon mag zijn wie je bent......

Who knows?

Op de markt is je gulden een daalder waard als je het goed doet!

Ik was onlangs op een biologische markt in Amsterdam, echt geweldig! Een beleving op zich....

De producten variëren van mooie stoffen tot paddenstoelen en alles wat daartussen een plekje in kan nemen. Als ik dit vergelijk met de standaard weekmarkt hier, is het een wereld van verschil.

Producten hoeven niet perfect te zijn, maar worden verkocht met een verhaal. Verkopers hebben liefde voor hun producten. Je ziet het gewoon! Ze staan daar te stralen om hun mooiste producten aan jou te gunnen. En het klinkt waarschijnlijk vreemd in de oren van massa-product-telers, dit brengt gewoon meer geld op! Mensen kopen iets waar ze blij van worden of trek in hebben en hebben hier geld voor over!
Het is niet zo van "oh ja, niet vergeten effe een bossie goedkope blommetjes mee te nemen voor op de keukentafel", maar "een mooie bos zomerbloemen samenstellen, passend bij het interieur om de zomer ook in mindere dagen binnenshuis te beleven, je ruikt het veld gewoon, voelt de liefde van de teler die je hebt zien stralen achter de kraam, je kunt zelfs als je wilt een bezoek brengen aan de teler om alles in het echt te zien, wat een feest zo'n bloemenzee in huis. En ook nog het juiste advies door een vriendelijke uitleg om zo lang mogelijk plezier te hebben van deze bos". Klinkt anders hè?

Dit was ook het geval bij de andere producten. De kramen waren gevuld met producten alsof het 'etalages' waren, geen standaard plastic kratten, maar houten kistjes, mandjes of iets passends. Mooie product-bordjes met veelal uitleg over het product. Uitleg over hoe het gemaakt is, welke mensen het hebben gecreëerd, productkennis bij de verkopers, Alles klopt gewoon.......

Het was opvallend om te zien dat er ook een kraam stond opgesteld zoals deze standaard op 'onze' weekmarkt staat. (zeker zo'n kweker die het nog moet leren...) Van die vierkante plastic veilingemmertjes, met de bloemen in de emmers in rijen zoals ze ook op de veilingkarren staan. Van die standaard soorten die je overal ziet, zo'n supermarkt-assortiment, zeg maar. Daar was het ook niet druk, als er 1 klant stond op dat moment was het veel. Bij de "Made-with-love"-kramen, bleven de mensen staan. Het was gewoon een genot om naar de mooie producten te kijken. Ze vertelden er vol liefde over, wisten er ook alles van. Klanten vertrokken trots met zo'n mooie bos bloemen richting huis en liepen "big-smilend" over straat. Je had het idee, als je zo'n bos koopt, zul je wel heel gelukkig worden....... Mensen die deze ambachtelijk gekweekte groenten kochten, hadden echt het idee dat ze hun kinderen vanavond iets voor gingen zetten, waarbij ze een mooie en gezonde basis legden voor hun toekomst, met liefde bereid.

Tja, dat heb je niet bij die "standaard-koop-nou-wat-ik-hier-heb-staan"-kramen!


Wat ik heel vreemd vond, was dat ze daar een assortiment hebben bloemen en planten hebben, wat ik hier niet kan vinden in het Westland. Het hart van de tuinbouw, toch? Wat betekent dat dan voor ons die tuinbouw? Is het alleen een kwestie van geld verdienen? Ik mag toch hopen van niet......

Waarom niet de mooiste, gezelligste en leukste producten voor iedereen in Nederland?

Daar kun je met moeite onze massa-producten vinden op de markten. Blijkbaar willen die 'rare' mensen uit Amsterdam dat niet. Wellicht anderen ook wel niet, maar weten we dat nog niet?
Ik heb er veel overna gedacht en ik denk dat we er in het grootste deel van Nederland, nog niet aan toe zijn! We zitten nog een beetje vast in de oude wereld. Je ziet wel dat we langzaam, heel langzaam naar een nieuwe samenleving groeien, met nieuwe ideeën, andere dingen die we belangrijk gaan vinden. Er ontstaan samenwerkingen tussen telers en bedrijven of mensen uit andere branches, maar het is allemaal nog wat onwennig.
Er komen wel wat streekmarkten, maar vaak is het, het net nog niet. We moeten leren dat het helemaal moet kloppen; de kraam is de etalage en de verkopers zijn het visitekaartje. We vinden het nog een beetje eng om 'uit de kas' te komen en te vertellen over onze producten. Want we hébben die beleving en liefde wel voor onze producten, alleen achter het glas, net als in het museum.... (toepasselijke metafoor?)

Er is ruimte voor dit soort producten, waardoor er minder massa is, waardoor massa geen massa meer wordt, maar gewoon voor een andere doelgroep geteelde producten. Zo ontstaat een win-win situatie voor alle soorten telers. Nu is er al gauw teveel van veel producten, waardoor de prijzen eigenlijk altijd te laag zijn.

Ik zou zeggen, kom eens een dagje 'uit de kas' en stap op de trein naar Amsterdam. Ga eens ervaren en beleven wat klanten/mensen willen!
 
 
 
 

 

 

 

 

Ranonkels met een WOW-effect

Ik zag weleens Ranonkels in de winkel staan, maar kreeg geen WOW-gevoel.... Het was wel een leuk bloemetje, maar daar bleef het bij...... Ik liet het staan!

Nu heb ik het voorrecht via mijn werk een kijkje in de keuken te kunnen nemen in de plantenkwekers-wereld en dus ook bij telers. Daar gebeuren hele mooie dingen! Bloemen en planten die méér dan het WOW-gevoel geven, echt geweldig! De mooi om waar te zijn. Soms wel een doorsnede van 7-8-9 cm. Het zijn net kleine kunstobjecten.

Daarom ben ik sindsdien een échte Ranonkel-fan. Vooral wat betreft snijbloemen. Wat een mooie, volle bloem. Ik word er blij van.

Het blijft jammer dat je ze niet (veel) in de bloemenwinkel om de hoek tegenkomt...... Vaak zie je van die kleine mini-ranonkeltjes staan. Ik weet niet of het een mini-soort is, ik denk het niet, maar ze zien er wel 'mini' uit. Ik kende ze dus niet anders dan dit. Daarom was ik ook zo verbaasd toen ik van die gróte joekels zag. Die had ik nog nooit gezien. Maar ze moeten te koop zijn, want ze worden geteeld door telers die dit elke dag met liefde doen, weet ik nu. Maar waar blijven ze?

Dat gebeurt met veel producten, hebben ze mij verteld. Nederland hét tuinbouwland van de wereld, levert de topproducten aan het buitenland en houdt zelf de 'rotzooi' cq. tweede soort. Je vraagt je af hoe je dan trots kunt worden als land op je eigen producten? Het buitenland schijnt er wel geld voor over te hebben. Maar wij zijn toch één van de rijkere landen? Vreemd dus! Misschien is het imago van bloemen wel anders dan in het buitenland. Zou dat het zijn?


Zoals Italianen trots zijn op hun olijven, hun pizza's, hun ijs, zichzelf, moeten wij niet trots zijn op onze producten uit de tuinbouw? Of vinden we de tuinbouw in het algemeen, maar iets wat maar 'zo-zo' is. Een 'stelletje boeren' wat mensen uitbuit die vies werk moeten doen wat wij Nederlanders echt niet gaan doen...... Al jaren doen we ons best om de sector te promoten en van een andere kant te laten zien.  De tuinbouw is wel degelijk anders dan veel mensen denken. Net als mijn beeld van Ranonkels niet klopte. We doen er erg ons best voor, maar iets 'afleren' is vele malen moeilijker dan 'aanleren'. Misschien zitten we op de goed weg, misschien ook niet?

Maar goed het ging over de Ranonkel als bloem zijnde. Het is een bijzonder bloem waar je veel plezier van kunt hebben, als je de juiste aandacht geeft. Maar dat geldt voor alles, zelfs je partner.

De Ranonkel heeft weinig blad aan de stelen. Als je ze in de vaas schikt, kun je het blad laten zitten, als dit tenminste niet in het water hangt. De stelen zijn vlezig, harig en een beetje hol, waardoor ook kwetsbaar. 

Dus behandel ze op dezelfde wijze waarop de teler ze heeft doen groeien (met zorg en liefde), dan zul je beloond worden met een lang en gelukkig vaasleven.

Bijzondere snijbloemen zijn niet perfect!

Hoe druk hebben veredelaars het met het creëren van de perfecte bloemen? Hoe gedreven zijn telers om de langste en rechtste bloemen te laten groeien? Doelstellingen cq. wensen die voor mij als consument toch weleens anders liggen. Maar de tuinbouw doet het nu eenmaal zo, dus laten we het zo, want we zijn echte mensen! Vaak doen mannen in de tuinbouw zelfs hun best om te bepalen wat vrouwen mooi vinden......

Ik als consument, hoef namelijk geen bloemen van 70-80 cm lang, geen vijf-op-een-bosje-bloemen, ik wil een beleving, een blij of dankbaar gevoel..... 

Op de tafel wil ik een spontaan blommetje, lekker een gevuld vaasje, gewoon een feestje om naar te kijken. Liefst één soort, want dan blijven ze het langst staan, is mijn ervaring. Maar het valt niet mee zoiets te vinden. Meestal zijn het van die standaard stijve bossen waar je niet vrolijk van wordt. Als ik zo'n gezellig gevulde vaas wil, moet ik een paar bossen van die lange bloemen kopen. Echter zij hebben juíst hun best gedaan zo lang mogelijk te groeien onder vaak dure omstandigheden (kunstmatig licht). Die lange stelen moet ik dan natuurlijk duur betalen, maar willen ze in m'n gezellige vaas passen, moet ik die 20-30 cm van die stelen afsnijden, die zo de prullenbak in gaan. Met pijn in mijn hart, want je hebt het gevoel dat je die bloemen verminkt cq. amputeert. Dus geen feel-good-moment door deze actie. Maar dan kunnen ze wel op tafel staan, waar zo'n gezellig bloemetje thuishoort.

Als ik terug ga ik de tijd, zie ik het nog voor me, mensen die van die lange bloemen in zo'n hoge, stijve vaas zetten en dan bijvoorbeeld op de grond plaatsen, naast de bank. Ik weet niet of deze mensen nog bestaan hoor. Maar is dat inmiddels geen antiek beeld? Echter de handelsketen van snijbloemen werkt nog wel op deze manier. We zoeken in 2014 toch gezelligheid, sfeer, spontaniteit, natuur en leven in huis!

Hoe mooi zou een bos 'spontane' bloemen zijn? Gewoon gezellig met z'n allen bij elkaar, ieder met een eigen persoonlijkheid, allemaal anders en toch hetzelfde soort. Gewoon mooi mogen zijn, zoals je bent! Wie wil dat nou niet in deze 'perfect gewenste' wereld..... Waarom niet 15-20-of-meer takken op een bos die op gemiddelde vaaslengte gekocht kan worden? Geen dure teelttechnieken, geen onnodige transportkosten door de lengte. Niet al dat afval, niet heel het aanrechtblad vol met rommel. Dat alleen is al een feest voor de huisvrouw 2.0! Gewoon de natuur z'n gang laten gaan. En dan lekker een 'multiculturele' bos van verschillende kleur-nuances, met alle uiterlijke kenmerken die je kunt bedenken; dik, dun, groot, klein, etc. Wat een gezelligheid!

Maar zolang telers nog de hoogste prijzen krijgen voor de langste bloemen van handelaren en de consument betaalt voor stukken steel die de afvalbak in gaan, blijft mijn gewenste bos een zeldzaamheid. 

De Anemoon is als je het goed bekijkt een klein wondertje....

De kraag alleen, is al een wonderlijke verschijning. Vanuit het midden groeit een mooie bloem. De bloem nog in de knop lijkt net een 'ei' wat uit gaat komen, liggend in een groen 'netje'. En dan gaat de bloem open en komt er een mooi zwart hart te voorschijn. Zo fijn, zo mooi ontworpen door Moeder Natuur. De anemoon.....

Een bijzondere bloem die zomers aandoet, terwijl deze ook in de winter tegenwoordig volop verkrijgbaar is. Vaak vanuit het buitenland.
Als ik ze in een winkel of op de markt koop, zijn het vaak van die kleine anemoontjes. Kom ik bij telers dan zie ik de bloemen die ik graag zou willen hebben als consument. Van de mooie GROTE!

In Italië bij veredelaar (Biancheri) van oa. dit soort snijbloemen, zijn Anemonen te zien die groter zijn dan de gemiddelde hand. En dan heb ik het niet over kinderhandjes! Toch geweldig om te zien, wat mensen met veel geduld kunnen creëren.

Een stukje achtergrond over deze bloem:

Anemonen zijn overblijvende, kruidachtige planten uit de ranonkelfamilie (Ranunculaceae). Ze komen voornamelijk voor in noordelijke gematigde gebieden. Er zijn ongeveer 120 soorten Anemonen, waarvan er drie in Nederland en België in het wild voorkomen. Ik heb ze zelf nog nooit gezien, maar ben niet zo'n 'wild-spotter'.

Anemonen groeien het best in een leem-achtige grond, zo mogelijk voorzien van rijke mest onder de knol. De planten kunnen in oktober worden geplant. De meeste anemonen in Nederland bloeien in het voorjaar, meestal van mei tot juni.
Anemonen hebben een ondergrondse wortelstok. De vruchten hebben vaak lange harige stijlen die hun bestuiving via de wind mogelijk maken.
Dan hebben we ook nog de 'zee-anemonen' maar dit zijn geen bloemen, maar dieren. Zij leven in het zoute water leven en naar de bloem vernoemd zijn doordat ze erop lijken.
 

Het schijnt zo te zijn dat wij Nederlanders niet echt veel geld over hebben voor bloemen. Daardoor zijn de mooiere, exclusieve soorten hier moeilijk verkrijgbaar. Italiaanse telers ontvangen bijvoorbeeld minimaal het dubbele voor hun producten. Daar zijn bloemen een luxe artikel. Wij zien bloemen meer als 'een bloemetje voor thuis voor weinig'. Als wij dus meer over hebben voor mooie bloemen, krijgen we automatisch mooiere soorten die òòk hier te koop zijn. Een mooie uitdaging voor telers, bloemisten en handelaren. Een flower-image-change.

Wanneer zijn bloemen, bloemen en wanneer onkruid?

Van de week reed ik met de kinderen naar school en beide zijden van de weg waren begroeid met de eerste lentebloemen! Een heel fleurig gezicht, want het lijkt alsof er een bloemenpad voor je gelegd is, waar jij doorheen mag rijden. Als dan ook het lentezonnetje schijnt in de vroege morgen, wordt elk mens hier gelukkig van, volgens mij? Dus om de kinderen bij dit mooie moment te betrekken, wees ik ze op die mooie bloemen! "Maar mam, dàt is onkruid! Mensen vinden onkruid toch lelijk, want ze trekken het uit of ze maaien het om!" Daar ging 'mijn' moment, over in een gedachtegang of dit waar was....

Wat is eigenlijk onkruid? Er is mij weleens verteld dat onkruid alle planten zijn die op een ongewenste plek groeien! Daar zit wat in natuurlijk..... Elke hedendaagse snijbloem is ooit begonnen als wilde bloem ergens op deze planeet, tenminste de voorouders. Bedrijven hebben wilde bloemen oftewel onkruid veredeld tot mooie bloemen die voldoen aan de hedendaagse wensen. Ze hebben deze plantjes doorontwikkeld om zo tot mooie eindproducten te komen. Overal is wel een oplossing voor in deze specialistische wereld; groter, steviger, meer bloei, andere groeitijd, andere teeltomgeving. Alles lijkt mogelijk in de wereld van de veredeling. Door m'n werk kom ik vaak in aanraking met de nieuwste soorten. En ohhhh, wat zijn ze soms mooi! Soms zo mooi dat je je afvraagt hoe het zo kan groeien. Maar soms denk je, wat is dit? Niet mijn smaak dus, want smaken verschillen, dat maakt het lastig, ook voor de teler. Een veredeltraject is een langdurige zaak van jaren, daarom blijft het moeilijk te bepalen wat de consument over zo'n 10 jaar mooi vindt. Niet elke nieuwe bloem of plant wordt een succes. Slechts een enkeling. En dan komt daar ook nog bij dat je als bedrijf zijnde een superbloem kunt hebben, maar de factor 'marketing' het succes moet bepalen.......

Maar ik blijf gewoon genieten van het onkruid wat ik tegenkom onderweg, ik zie het als 'wilde bloemen' die je gegeven worden door de natuur.

Onze kersenboom is zowat perfect!

In onze tuin staat een kersenboom. Een mooie, grote boom die elk jaargetijde z'n charmes heeft. Ik doe vaak een poging er een representatieve real-life foto van te maken, maar in het echt blijft hij toch het mooist!

Vorige week stond hij heerlijk in het lentezonnetje te bloeien. Helemaal wit van de bloemen. Zoemend van de bijen. Daar loop je met veel bewondering onderdoor al kijkend omhoog, waar je de blauwe lucht door de takken ziet. Dat zijn van die kleine geluksmomentjes waar je blij van wordt.

Jammer dat het altijd hard gaat waaien rondom de bloesembloei, waardoor de bloemetjes binnen een paar dagen hun schoonheid verliezen, maar ik heb ervan genoten, ook dit jaar weer!

Elk jaar hangt hij vol met rode kersen in de maand juni. Omdat de boom te groot is, om er een net overheen te spannen, worden de meeste kersen door de plaatselijke vogels opgegeten. De hond heeft het druk met het wegjagen van alle kauwen en kraaien die erin zitten! Ook dat is weer leuk om te zien. Voordat de kersen goed zijn om geoogst te worden, hangen er nagenoeg alleen nog steeltjes met pitten eraan. De kersen zelf zijn al heerlijk opgegeten.

We genieten elk jaar weer van onze boom, maar kersen kopen we gewoon op de markt! Niet alles is perfect......