Bijzondere snijbloemen zijn niet perfect!

Hoe druk hebben veredelaars het met het creëren van de perfecte bloemen? Hoe gedreven zijn telers om de langste en rechtste bloemen te laten groeien? Doelstellingen cq. wensen die voor mij als consument toch weleens anders liggen. Maar de tuinbouw doet het nu eenmaal zo, dus laten we het zo, want we zijn echte mensen! Vaak doen mannen in de tuinbouw zelfs hun best om te bepalen wat vrouwen mooi vinden......

Ik als consument, hoef namelijk geen bloemen van 70-80 cm lang, geen vijf-op-een-bosje-bloemen, ik wil een beleving, een blij of dankbaar gevoel..... 

Op de tafel wil ik een spontaan blommetje, lekker een gevuld vaasje, gewoon een feestje om naar te kijken. Liefst één soort, want dan blijven ze het langst staan, is mijn ervaring. Maar het valt niet mee zoiets te vinden. Meestal zijn het van die standaard stijve bossen waar je niet vrolijk van wordt. Als ik zo'n gezellig gevulde vaas wil, moet ik een paar bossen van die lange bloemen kopen. Echter zij hebben juíst hun best gedaan zo lang mogelijk te groeien onder vaak dure omstandigheden (kunstmatig licht). Die lange stelen moet ik dan natuurlijk duur betalen, maar willen ze in m'n gezellige vaas passen, moet ik die 20-30 cm van die stelen afsnijden, die zo de prullenbak in gaan. Met pijn in mijn hart, want je hebt het gevoel dat je die bloemen verminkt cq. amputeert. Dus geen feel-good-moment door deze actie. Maar dan kunnen ze wel op tafel staan, waar zo'n gezellig bloemetje thuishoort.

Als ik terug ga ik de tijd, zie ik het nog voor me, mensen die van die lange bloemen in zo'n hoge, stijve vaas zetten en dan bijvoorbeeld op de grond plaatsen, naast de bank. Ik weet niet of deze mensen nog bestaan hoor. Maar is dat inmiddels geen antiek beeld? Echter de handelsketen van snijbloemen werkt nog wel op deze manier. We zoeken in 2014 toch gezelligheid, sfeer, spontaniteit, natuur en leven in huis!

Hoe mooi zou een bos 'spontane' bloemen zijn? Gewoon gezellig met z'n allen bij elkaar, ieder met een eigen persoonlijkheid, allemaal anders en toch hetzelfde soort. Gewoon mooi mogen zijn, zoals je bent! Wie wil dat nou niet in deze 'perfect gewenste' wereld..... Waarom niet 15-20-of-meer takken op een bos die op gemiddelde vaaslengte gekocht kan worden? Geen dure teelttechnieken, geen onnodige transportkosten door de lengte. Niet al dat afval, niet heel het aanrechtblad vol met rommel. Dat alleen is al een feest voor de huisvrouw 2.0! Gewoon de natuur z'n gang laten gaan. En dan lekker een 'multiculturele' bos van verschillende kleur-nuances, met alle uiterlijke kenmerken die je kunt bedenken; dik, dun, groot, klein, etc. Wat een gezelligheid!

Maar zolang telers nog de hoogste prijzen krijgen voor de langste bloemen van handelaren en de consument betaalt voor stukken steel die de afvalbak in gaan, blijft mijn gewenste bos een zeldzaamheid.